‘BAndré Aciman, 1960’ların ortalarında Roma’da geçirdiği yılın anılarında “Başka yerlerde insanlardık” diye yazıyor. 15 yaşındayken, sağır annesi ve küçük kardeşiyle birlikte Mısır’dan ayrılırken, babası İskenderiye’de kalıp alamadıkları her şeyi satmaya devam etti. Aciman’ın Yahudi ailesi, Cemal Abdünnasır’ın iktidarda olduğu yirmi yıl boyunca göç etmeye zorlanan diasporanın bir parçasıydı; Avrupa ve ABD’de yeniden başlamaya çalışan mültecilerdi.
Roma’ya vardıklarında, Acimanlar André’nin büyük amcası Claude’un cömertliğine güvenmek zorunda kalırlar. “Ben bir ogre değilim,” diye itiraz eder (asla iyi bir işaret değildir), onlara verdiği her liranın kaydını tutarken. Aileyi, daha önce genelevlerinden biri olan işçi sınıfı Appio-Tuscolano bölgesindeki bir daireye yerleştirir ve André ile kardeşi için bir okul bulmaya koyulur.
Zaman ve hafıza ve belirli bir yere veya döneme asla gerçekten geri dönememenin yarattığı özlem, Aciman’ın takıntılarıdır. Onu ünlü yapan roman olan Name Me By Your Title, bir anı olarak çerçevelenmiştir ve genç anlatıcı Elio’nun aşık olduğu doktora öğrencisi Oliver, aynı nehirde iki kez yıkanılamayacağını öğreten Herakleitos hakkında bir tez yazmaktadır. Aciman, My Roman Yr’da aynı kaygılara ulaşır ancak oraya varmak için zaman harcar ve kitabın ilk yarısı, okuyucunun Aciman oğlanlarını hangi okulun kabul edeceği ve oraya gitmek için kaç otobüse binecekleri konusunda çok fazla ilgi duyduğunu varsayar.
Yazıdaki tekrarlar ve gereksizlikler yardımcı olmuyor. Aciman’ın kuzeninin bir aile etkinliğinde “gürültülü İskenderiye yıllarımızın dört dilli lehçesiyle” konuşmasını anlatmasını beğendim – Fransızca, Arapça, İtalyanca ve İngilizcenin bir karışımı – ancak bir sayfadan daha kısa bir süre sonra herkesin “birçok dilden gelen kelimelerin bir araya getirildiği İskenderiye karışımımızı” konuştuğunu okuduğunuzda editörün nereye vardığını merak ediyorsunuz. Aciman ayrıca bize asla unutmadığı şeyleri anlatmaya garip bir şekilde bağımlı görünüyor: “O itmeyi asla unutmadım”; “O kader akşamını asla unutmayacağım”; “O sabahın erken saatlerindeki güzergahımızı asla unutmayacağım” vb. Elbette bir şeyin anıda bulunması, onun unutulmadığının yeterli kanıtıdır. Ve çoğu zaman bir ayrıntının dikkat çekici olduğu için değil, sadece hatırlandığı için mevcut olduğu görülür.
Kitap, Noel için Paris’te olan André’nin bir seks işçisini ziyaret edip Roma’ya kararlı ve yetenekli bir şekilde dönmesinden sonra ikinci yarısında büyük ölçüde gelişir. “Bir şey bana istersem gezegendeki her kadınla yatabileceğimi söylüyordu,” diye yazar ve eğer bu abartılı bir tahminse, Through Clelia’daki iki komşusuyla, bir liseli kızla ve kendisinden iki kat büyük bir terzi ile yine de başarılı olur. Ancak aynı zamanda yakındaki bir dükkanda çalışan Gianlorenzo adında genç bir adama da aşık olur. Kafa karıştırıcı ama istenmeyen bir çekim olmayan bu durum, Aciman’ın en iyi yazılarından bazılarını ilham kaynağı olmuştur; bunların arasında “Ondan ona, sonra tekrar ona ve sonra ona doğru sürüklendim, her biri diğerinden beslendi ve her yaştan Roma binaları gibi birbirlerine sokulup, üstlerinde, altlarında ve birbirlerine yaslanarak, vücudundan çıkarılan vücut parçaları onun vücuduna ve sonra tekrar onun vücudundan alınan vücut parçalarıyla ona verildi. Ben İmparator Julian gibiydim; bir inancı diğerinin altına gömen ve artık hangisinin gerçekten kendisine ait olduğunu bilmeyen mürted.
Aşıklar veya potansiyel aşıklar, belirsiz danslarını sergiliyorlar: Sıkıntının bittiği ve kitabın tutunduğu yer burası. André, Lawrence Durrell’in İspanyol Merdivenleri’ndeki Justine’ini okuyor; parlak, sıcak bir günde bir sevgilinin yatak odasının karanlığında yatıyor; Gianlorenzo’ya duygularını anlatmanın eşiğinde duruyor – bu deneyimler sayesinde uzun zamandır nefret ettiği ve terk etmek için can attığı şehri sevmeye başlıyor. Yıllar sonra geri dönmeye çalışıyor, ancak nehir akıp gidiyor. O zamanın ve o insanların şimdi var olduğu tek yer bu kitabın sayfaları.
bülten sonrası tanıtım
